2/ 261 صفت آنان كه خرج مىكنند اموال خود را در راه خدا مانند صفت يك دانه است كه بروياند هفت خوشه را در هر خوشه صد دانه است و خدا دو چند مىدهد هر كرا خواهد و خدا جواد داناست (261) 2/ 262 آنان كه خرج مىكنند اموال خود را در راه خدا باز از پى آن انفاق نمىآرند منّت نهادن و نه ايذا رسانيدن را، ايشان راست مزد ايشان نزديك پروردگار ايشان و نيست ترس بر ايشان و نه ايشان اندوهگين شوند (262) 2/ 263 سخن ملائم گفتن و در گذشتن يعنى از بىادبى سائل بهترست از ان خيرات كه از پى آن آزرده كردن باشد و خدا بىنيازست بردبارست (263)