نام کتاب : ترجمه قرآن نویسنده : صلواتى، محمود جلد : 1 صفحه : 136
69. از حساب آنان [ياوه گويان] چيزى بر پرواپيشگان نمىباشد؛ ولى اين پندى است باشد كه پارسايى ورزند. 70. كسانى كه دينشان را به بازى و سرگرمى گرفتهاند، و زندگانى دنيا آنان را فريفتهاست، واگذار؛ و مردم را بدان [/ قرآن] اندرز ده؛ مبادا كسى به [كيفر] آنچه اندوخته تباه شود، در حالى كه براى وى در برابر خدا يار و شفاعتگرى نمىباشد؛ و اگر [براى رهايى] هرگونه تاوانى بپردازد، از او پذيرفته نخواهد شد. اينانند كه گرفتارِ كارهاىِ خود شدهاند؛ و به خاطر كفرى كه مىورزيدند، نوشابهاى از آبى جوشان و كيفرى جانگزا دارند. 71. بگو: آيا به جاى خدا چيزهايى را كه به ما سود و زيانى نمىزند خوانيم؛ و يا پس از آنكه خدا هدايتمان كرده، به گذشتههايمان برگرديم؟! چونان كسى كه در بيابانى سرگردان است، و شيطانها او را به سوى خود خوانند، و ياورانى دارد كه او را به هدايت فرا خوانند [و مىگويند]: به سوى ما بيا. بگو: بىگمان هدايت الهى، تنها هدايت است؛ و دستور يافتهايم كه: رامِ كسى باشيم كه جهانيان را پرورد. 72. و اينكه نماز برپا داريد، و از او پروا گيريد؛ و اوست كه به سويش گرد آورده مىشويد. 73. اوست كه آسمانها و زمين را به حق آفريد، و هر گاه كه بگويد: باش، خواهد بود، سخنش حق است؛ و روزى كه در صور دميده شود، فرمانروايى از آنِ اوست؛ داناىِ نهان و آشكار است، و او سنجيده كارى آگاه است [بىترديد].
نام کتاب : ترجمه قرآن نویسنده : صلواتى، محمود جلد : 1 صفحه : 136