نام کتاب : ترجمه قرآن نویسنده : صلواتى، محمود جلد : 1 صفحه : 405
6. [اين] وعده خداست؛ و خدا وعده خلافى نمىكند، ولى بيشتر مردم نمىدانند. 7. آنان از زندگانى دنيا ظاهرى را مىدانند، و از سراى واپسين بىخبرند. 8. آيا در خود نينديشيدهاند كه خدا آسمانها و زمين و آنچه ميان آنهاست را مگر به حق و تا سرآمدى معلوم نيافريدهاست، و بسيارى از مردم ديدار پروردگارشان را انكار مىكنند. 9. آيا در زمين گردش نكردهاند تا بنگرند فرجام كسانى كه پيش از آنان بودند، چگونه بود؟ آنان نيرومندتر از اينان بودند، و زمين را بيشتر از اينان زير و رو كرده و آبادش كردند؛ و پيامبرانشان نشانههايى آشكار برايشان آوردند؛ و خدا بر آن نبود كه به ايشان ستم كند، بلكه اين خودشان بودند كه به خود ستم كردند. 10. آنگاه فرجام كسانى كه بدى كردند بدتر شد؛ چرا كه آيات خدا را دروغين خواندند و آن را مسخره مىكردند. 11. خداست كه آفرينش را آغازد آنگاه بازش آفريند، آنگاه به سوى او بازگردانده مىشويد. 12. روزى كه رستاخيز بپا شود، تبهكاران نااميد مىگردند. 13. براى آنان از معبودانشان شفيعانى نيست، و به معبودانشان كفر مىورزند. 14. روزى كه رستاخيز بپا شود، آنگاه است كه [مردم] پراكنده مىگردند. 15. امّا كسانى كه گرويدند و كارهاى شايسته كردهاند، در گلستانى از بهشت مسرورند.
نام کتاب : ترجمه قرآن نویسنده : صلواتى، محمود جلد : 1 صفحه : 405