نام کتاب : ترجمه قرآن نویسنده : صلواتى، محمود جلد : 1 صفحه : 408
33. چون مردم را گزندى رسد، توبهكنان پروردگارشان را همىخوانند. و چون از سوى خويش به ايشان رحمتى بچشاند آنگاه است كه گروهى از آنان به پروردگارشان شرك مىورزند. 34. تا سرانجام بدانچه به آنان دادهايم ناسپاسى ورزند؛ پس اينك بهرهور شويد، زودا كه بدانيد. 35. يا مگر دليل روشنى برايشان فرستادهايم كه درباره آنچه بدان شرك ورزيدهاند سخن گويد؟ 36. هرگاه به مردم رحمتى بچشانيم بدان شادمان شوند، و چون به خاطر دستاوردشان به آنان صدمهاى رسد، آنگاه است كه نااميد مىگردند. 37. آيا ندانستهاند كه خدا روزى را براى هر كه بخواهد گشاده و يا تنگ گرداند، بىگمان در اين نشانههاست براى مردمى كه مىگروند. 38. پس حق خويشاوند و بينوا و در راه مانده را بده، اين نيكوتر است براى كسانى كه در پىِ خشنودى خداوندند، و اينانند كه رستگارند. 39. آنچه به ربا مىدهيد تا در اموال مردم فزونى يابد، هرگز نزد خدا فزونى نمىيابد؛ و آنچه به زكات مىدهيد و خواهان خشنودى خداونديد، اينان همانانند كه داراى بهرهاى دوچندانند. 40. خدا آن كسى است كه شما را آفريد، آنگاه روزيتان بخشيد، آنگاه شما را مىميراند، آنگاه شما را زنده مىكند؛ آيا از ميانِ خدايانتان كسى هست كه كارى اين چنين كند؟ او منزه و فراتر است از آنچه همتاىِ وى دانند. 41. فساد در خشكى و دريا آشكار گرديده، به خاطر آنچه كه دستاورد مردم است؛ تا [خدا] برخى از آنچه را مرتكب شدهاند به آنان بچشاند، باشد كه برگردند.
نام کتاب : ترجمه قرآن نویسنده : صلواتى، محمود جلد : 1 صفحه : 408