و از آن كس كه شما و خلق [انبوه] گذشته را آفريده است پروا كنيد.» (184) گفتند: «تو واقعاً از افسونشدگانى.» (185) «و تو جز بشرى مانند ما [بيش] نيستى، و قطعاً تو را از دروغگويان مىدانيم. (186) پس اگر از راستگويانى، پارهاى از آسمان بر [سر] ما بيفكن.» (187) [شعيب] گفت: «پروردگارم به آنچه مىكنيد داناتر است.» (188) پس او را تكذيب كردند، و عذابِ روزِ ابر [آتشبار] آنان را فرو گرفت. به راستى آن، عذابِ روزى هولناك بود. (189) قطعاً در اين [عقوبت درسِ] عبرتى است، و [لى] بيشترشان ايمان آورنده نبودند. (190) و در حقيقت، پروردگار تو همان شكستناپذير مهربان است. (191) و راستى كه اين [قرآن] وحى پروردگار جهانيان است. (192) «روح الامين» آن را بر دلت نازل كرد، (193) تا از [جمله] هشداردهندگان باشى؛ (194) به زبان عربى روشن، (195) و [وصفِ] آن در كتابهاى پيشينيان آمده است. (196) آيا براى آنان، اين خود دليلى روشن نيست كه علماى بنى اسرائيل از آن اطّلاع دارند؟ (197) و اگر آن را بر برخى از غير عربزبانان نازل مىكرديم، (198) و [پيامبر] آن را بر ايشان مىخواند به آن ايمان نمىآوردند. (199) اين گونه در دلهاى گناهكاران، [انكار را] راه مىدهيم: (200) كه به آن نگروند تا عذاب پردرد را ببينند، (201) كه به طور ناگهانى- در حالى كه بىخبرند- بديشان برسد. (202) و بگويند: «آيا مهلت خواهيم يافت؟» (203) پس آيا عذاب ما را به شتاب مىخواهند؟ (204) مگر نمىدانى كه اگر سالها آنان را برخوردار كنيم، (205) و آن گاه آنچه كه [بدان] بيم داده مىشوند بديشان برسد، (206)