آنچه از آن برخوردار مىشدند، به كارشان نمىآيد [و عذاب را از آنان دفع نمىكند]؟ (207) و هيچ شهرى را هلاك نكرديم مگر آنكه براى آن هشداردهندگانى بود. (208) [تا آنان را] تذكّر [دهند]؛ و ما ستمكار نبودهايم. (209) و شيطانها آن را فرود نياوردهاند. (210) و آنان را نسزد و نمىتوانند [وحى كنند]. (211) در حقيقت آنها از شنيدن، معزول [و محروم] اند. (212) پس با خدا، خداى ديگر مخوان كه از عذابشدگان خواهى شد. (213) و خويشانِ نزديكت را هشدار ده. (214) و براى آن مؤمنانى كه تو را پيروى كردهاند، بال خود را فرو گستر. (215) و اگر تو را نافرمانى كردند، بگو: «من از آنچه مىكنيد بيزارم.» (216) و بر [خداىِ] عزيزِ مهربان توكّل كن، (217) آن كس كه چون [به نماز] برمىخيزى تو را مىبيند، (218) و حركت تو را در ميان سجده كنندگان [مىنگرد]. (219) او همان شنواى داناست. (220) آيا شما را خبر دهم كه شياطين بر چه كسى فرود مىآيند؟ (221) بر هر دروغزن گناهكارى فرود مىآيند، (222) كه [دزدانه] گوش فرا مىدارند و بيشترشان دروغگويند، (223) و شاعران را گمراهان پيروى مىكنند. (224) آيا نديدهاى كه آنان در هر واديى سرگردانند؟ (225) و آنانند كه چيزهايى مىگويند كه انجام نمىدهند. (226) مگر كسانى كه ايمان آورده و كارهاى شايسته كرده و خدا را بسيار به ياد آورده و پس از آنكه مورد ستم قرار گرفتهاند يارى خواستهاند. و كسانى كه ستم كردهاند به زودى خواهند دانست به كدام بازگشتگاه برخواهند گشت. (227)