و اگر بادى [آفتزا] بفرستيم و [كِشت خود را] زردشده ببينند، قطعاً پس از آن كفران مىكنند. (51) و در حقيقت، تو مردگان را شنوا نمىگردانى، و اين دعوت را به كران- آن گاه كه به ادبار پشت مىگردانند- نمىتوانى بشنوانى. (52) و تو كوران را از گمراهىشان به راه نمىآورى. تو تنها كسانى را مىشنوانى كه به آيات ما ايمان مىآورند و خود تسليمند. (53) خداست آن كس كه شما را ابتدا ناتوان آفريد، آن گاه پس از ناتوانى قوّت بخشيد، سپس بعد از قوّت، ناتوانى و پيرى داد. هر چه بخواهد مىآفريند و هموست داناى توانا. (54) و روزى كه رستاخيز برپا شود، مجرمان سوگند ياد مىكنند كه جز ساعتى [بيش] درنگ نكردهاند؛ [در دنيا هم] اين گونه به دروغ كشانيده مىشدند. (55) و [لى] كسانى كه دانش و ايمان يافتهاند، مىگويند: «قطعاً شما [به موجب آنچه] در كتاب خدا [ست] تا روز رستاخيز ماندهايد، و اين، روزِ رستاخيز است ولى شما خودتان نمىدانستيد.» (56) و در چنين روزى، [ديگر] پوزشِ آنان كه ستم كردهاند سود نمىبخشد، و بازگشت به سوى حق از آنان خواسته نمىشود. (57) و به راستى در اين قرآن براى مردم از هر گونه مَثَلى آورديم، و چون براى ايشان آيهاى بياورى، آنان كه كفر ورزيدهاند حتماً خواهند گفت: «شما جز بر باطل نيستيد.» (58) اين گونه، خدا بر دلهاى كسانى كه نمىدانند مُهر مىنهد. (59) پس صبر كن كه وعده خدا حقّ است، و زنهار تا كسانى كه يقين ندارند، تو را به سبكسرى واندارند. (60)