پس وقتى هر دو تن دردادند [و همديگر را بدرود گفتند] و [پسر] را به پيشانى بر خاك افكند، (103) او را ندا داديم كه اى ابراهيم! (104) رؤيا [ى خود] را حقيقت بخشيدى. ما نيكوكاران را چنين پاداش مىدهيم. (105) راستى كه اين همان آزمايش آشكار بود. (106) و او را در ازاى قربانىِ بزرگى باز رهانيديم. (107) و در [ميان] آيندگان براى او [آوازه نيك] به جاى گذاشتيم. (108) درود بر ابراهيم. (109) نيكوكاران را چنين پاداش مىدهيم. (110) در حقيقت، او از بندگان با ايمان ما بود. (111) و او را به اسحاق كه پيامبرى از [جمله] شايستگان است مژده داديم. (112) و به او و به اسحاق بركت داديم، و از نسل آن دو برخى نيكوكار و [برخى] آشكارا به خود ستمكار بودند. (113) و در حقيقت، بر موسى و هارون منّت نهاديم. (114) و آن دو و قومشان را از اندوه بزرگ رهانيديم. (115) و آنان را يارى داديم تا ايشان غالب آمدند. (116) و آن دو را كتاب روشن داديم. (117) و هر دو را به راه راست هدايت كرديم. (118) و براى آن دو در [ميان] آيندگان [نام نيك] به جاى گذاشتيم. (119) درود بر موسى و هارون. (120) ما نيكوكاران را چنين پاداش مىدهيم، (121) زيرا آن دو از بندگان با ايمان ما بودند. (122) و به راستى الياس از فرستادگان [ما] بود. (123) چون به قوم خود گفت: «آيا پروا نمىداريد؟ (124) آيا «بعل» را مىپرستيد و بهترين آفرينندگان را وامىگذاريد؟! (125) [يعنى:] خدا را كه پروردگار شما و پروردگار پدران پيشين شماست؟!» (126)