و بر خدا برترى مجوييد كه من براى شما حجّتى آشكار آوردهام. (19) و من به پروردگار خود و پروردگار شما پناه مىبرم از اينكه مرا سنگباران كنيد. (20) و اگر به من ايمان نمىآوريد، پس، از من كناره گيريد.» (21) پس پروردگار خود را خواند كه: «اينها مردمى گناهكارند.» (22) [فرمود:] «بندگانم را شبانه ببر، زيرا شما مورد تعقيب واقع خواهيد شد. (23) و دريا را هنگامى كه آرام است پشت سر بگذار، كه آنان سپاهى غرقشدنىاند.» (24) [وه!] چه باغها و چشمهسارانى [كه آنها بعد از خود] بر جاى نهادند، (25) و كشتزارها و جايگاههاى نيكو، (26) و نعمتى كه از آن برخوردار بودند. (27) [آرى،] اين چنين [بود] و آنها را به مردمى ديگر ميراث داديم. (28) و آسمان و زمين بر آنان زارى نكردند و مهلت نيافتند. (29) و به راستى، فرزندان اسرائيل را از عذاب خفّتآور رهانيديم: (30) از [دستِ] فرعون كه متكبّرى از افراطكاران بود. (31) و قطعاً آنان را دانسته بر مردم جهان ترجيح داديم. (32) و از نشانهها [ى الهى] آنچه را كه در آن آزمايشى آشكار بود، بديشان داديم. (33) هر آينه اين [كافران] مىگويند: (34) «جز مرگ نخستين، ديگر [واقعهاى] نيست و ما زنده شدنى نيستيم. (35) اگر راست مىگوييد، پس پدران ما را [باز] آوريد. (36) آيا ايشان بهترند يا قوم «تُبَّع» و كسانى كه پيش از آنها بودند؟ آنها را هلاك كرديم، زيرا كه گنهكار بودند. (37) و آسمانها و زمين و آنچه را كه ميان آن دو است به بازى نيافريدهايم؛ (38) آنها را جز به حقّ نيافريدهايم، ليكن بيشترشان نمىدانند. (39)