ديدگانشان به زير افتاده، خوارى آنان را فرو مىگيرد، در حالى كه [پيش از اين] به سجده دعوت مىشدند و تندرست بودند. (43) پس مرا با كسى كه اين گفتار را تكذيب مىكند واگذار. به تدريج آنان را به گونهاى كه در نيابند [گريبان] خواهيم گرفت، (44) و مهلتشان مىدهم، زيرا تدبير من [سخت] استوار است. (45) آيا از آنان مزدى درخواست مىكنى، و آنان خود را زير بار تاوان، گرانبار مىيابند؟ (46) يا [علم] غيب پيش آنهاست و آنها مىنويسند؟ (47) پس در [امتثال] حكم پروردگارت شكيبايى ورز، و مانند همدم ماهى [يونس] مباش؛ آن گاه كه اندوهزده ندا درداد. (48) اگر لطفى از جانب پروردگارش تدارك [حالِ] او نمىكرد، قطعاً نكوهش شده بر زمين خشك انداخته مىشد. (49) پس پروردگارش وى را برگزيد و از شايستگانش گردانيد. (50) و آنان كه كافر شدند، چون قرآن را شنيدند چيزى نمانده بود كه تو را چشم بزنند، و مىگفتند: «او واقعاً ديوانهاى است.» (51) و حال آنكه [قرآن] جز تذكارى براى جهانيان نيست. (52) 69- سورة الحاقة به نام خداوند رحمتگر مهربان آن رخ دهنده. (1) چيست آن رخ دهنده؟ (2) و چه دانى كه آن رخ دهنده چيست؟ (3) ثمود و عاد، آن حادثه كوبنده را تكذيب كردند. (4) امّا ثمود به [سزاى] سركشى [خود] به هلاكت رسيدند. (5) و امّا عاد، به [وسيله] تندبادى توفنده سركش هلاك شدند. (6) [كه خدا] آن را هفت شب و هشت روز پياپى بر آنان بگماشت: در آن [مدّت] مردم را فروافتاده مىديدى، گويى آنها تنههاى نخلهاى ميان تهىاند. (7) آيا از آنان كسى را بر جاى مىبينى؟ (8)