آنان را به ايشان نشان مىدهند. گناهكار آرزو مىكند كه كاش براى رهايى از عذاب آن روز، مى توانست پسران خود را عوض دهد، (11) و [نيز] همسرش و برادرش را، (12) و قبيلهاش را كه به او پناه مىدهد، (13) و هر كه را كه در روى زمين است همه را [عوض مىداد] و آن گاه خود را رها مىكرد. (14) نه چنين است. [آتش] زبانه مىكشد، (15) پوستِ سر و اندام را بركننده است. (16) هر كه را پشت كرده و روى برتافته، (17) و گرد آورده و انباشته [و حسابش را نگاه داشته] فرا مىخواند. (18) به راستى كه انسان سخت آزمند [و بىتاب] خلق شده است. (19) چون صدمهاى به او رسد عجز و لابه كند. (20) و چون خيرى به او رسد بخل ورزد. (21) غير از نمازگزاران: (22) همان كسانى كه بر نمازشان پايدارى مىكنند. (23) و همانان كه در اموالشان حقّى معلوم است، (24) براى سائل و محروم. (25) و كسانى كه روز جزا را باور دارند. (26) و آنان كه از عذاب پروردگارشان بيمناكند. (27) چرا كه از عذاب پروردگارشان ايمن نمىتوانند بود. (28) و كسانى كه دامن خود را حفظ مىكنند، (29) مگر بر همسران خود يا كنيزانشان كه [در اين صورت] مورد نكوهش نيستند. (30) و هر كس پا از اين [حدّ] فراتر نهد، آنان همان از حدّ درگذرندگانند. (31) و كسانى كه امانتها و پيمان خود را مراعات مىكنند. (32) و آنان كه بر شهادتهاى خود ايستادهاند. (33) و كسانى كه بر نمازشان مداومت مىورزند. (34) آنها هستند كه در باغهايى [از بهشت]، گرامى خواهند بود. (35) چه شده است كه آنان كه كفر ورزيدهاند، به سوى تو شتابان، (36) گروه گروه، از راست و از چپ [هجوم مىآورند]؟ (37) آيا هر يك از آنان طمع مىبندد كه در بهشت پر نعمت درآورده شود؟ (38) نه چنين است. ما آنان را از آنچه [خود] مىدانند آفريديم. (39)