چشمهاى كه بندگان خدا از آن مىنوشند و [به دلخواه خويش] جاريش مىكنند. (6) [همان بندگانى كه] به نذر خود وفا مىكردند، و از روزى كه گزندِ آن فراگيرنده است مىترسيدند. (7) و به [پاس] دوستىِ [خدا]، بينوا و يتيم و اسير را خوراك مىدادند. (8) «ما براى خشنودى خداست كه به شما مىخورانيم و پاداش و سپاسى از شما نمىخواهيم. (9) ما از پروردگارمان از روز عبوسى سخت، هراسناكيم.» (10) پس خدا [هم] آنان را از آسيب آن روز نگاه داشت و شادابى و شادمانى به آنان ارزانى داشت. (11) و به [پاس] آنكه صبر كردند، بهشت و پرنيان پاداششان داد. (12) در آن [بهشت] بر تختها [ى خويش] تكيه زنند. در آنجا نه آفتابى بينند و نه سرمايى. (13) و سايهها [ى درختان] به آنان نزديك است، و ميوههايش [براى چيدن] رام. (14) و ظروف سيمين و جامهاى بلورين، پيرامون آنان گردانده مىشود. (15) جامهايى از سيم كه درست به اندازه [و با كمال ظرافت] آنها را از كار در آوردهاند. (16) و در آنجا از جامى كه آميزه زنجبيل دارد به آنان مىنوشانند. (17) از چشمهاى در آنجا كه «سلسبيل» ناميده مىشود. (18) و بر گردِ آنان پسرانى جاودانى مىگردند. چون آنها را ببينى، گويى كه مرواريدهايى پراكندهاند. (19) و چون بدانجا نگرى [سرزمينى از] نعمت و كشورى پهناور مىبينى. (20) [بهشتيان را] جامههاى ابريشمى سبز و ديباى ستبر در بَر است و پيرايه آنان دستبندهاى سيمين است و پروردگارشان بادهاى پاك به آنان مىنوشاند. (21) اين [پاداش] براى شماست و كوشش شما مقبول افتاده است. (22) در حقيقت، ما قرآن را بر تو به تدريج فرو فرستاديم. (23) پس در برابر فرمان پروردگارت شكيبايى كن، و از آنان گناهكار يا ناسپاسگزار را فرمان مَبَر. (24) و نام پروردگارت را بامدادان و شامگاهان ياد كن. (25)