(51) اى كسانى كه ايمان آوردهايد، يهود و نصارى را دوست خود نگيريد. آنان دوستان يكديگرند و هركس از شما آنان را دوست خود گيرد، قطعا از آنان خواهد بود. به يقين، خدا مردم ستمكار را هدايت نمىكند. (52) مىبينى كسانى كه در دلهايشان مرضى است، در دوستى با آنان شتاب مىكنند. مىگويند: مىترسيم حادثهاى به ما برسد [و نياز به يارى آنان باشد]. ولى اميد است خدا فتح يا امرى را از نزد خود [به نفع مؤمنان] پيش آورد، آنگاه آنان برآنچه در درون خود پنهان مىكردند پشيمان گردند. (53) و كسانى كه ايمان آوردهاند، [با تعجّب] مىگويند: آيا اينان همان كسانىاند كه به طور مؤكّد به خدا قسم مىخوردند كه حتما با شما خواهند بود؟ اعمالشان تباه شد و زيانكار گشتند. (54) اى كسانى كه ايمان آوردهايد، هركس از شما از دين خود برگردد، [زيانى به خدا نمىرسد، زيرا] به زودى خدا مردمى را مىآورد كه آنان را دوست مىدارد و آنان نيز او را دوست مىدارند. در برابر مؤمنان فروتناند و در برابر كافران سرسخت. در راه خدا جهاد مىكنند و از سرزنش هيچ سرزنشگرى بيم ندارند. اين بخشش خداست كه آن را به هركه بخواهد ارزانى مىدارد، و خدا گشايشمند و داناست. (55) جز اين نيست كه سرپرست شما خدا و رسول او و كسانىاند كه ايمان آوردهاند؛ همانان كه نماز را برپا مىدارند و در حال ركوع صدقه مىدهند. (56) و هركس خدا و پيامبر او و مؤمنان را سرپرست خود گيرد، [از حزب خداست، و] قطعا حزب خدا پيروزند. (57) اى كسانى كه ايمان آوردهايد، آن كسانى را كه دين شما را به مسخره و بازيچه گرفتهاند، و پيش از شما كتاب به آنان داده شده، و نيز كافران را دوست خود نگيريد، و اگر ايمان داريد از خدا پروا كنيد.