(104) و هنگامى كه به آنان گفته مىشود: به سوى آنچه خدا نازل كرده و به سوى پيامبر بياييد، مىگويند: آنچه پدرانمان را بر آن يافتهايم براى ما بس است. آيا [از پدرانشان پيروى مىكنند،] هرچند پدرانشان چيزى نمىدانستند و هدايت نيافته بودند؟ (105) اى كسانى كه ايمان آوردهايد، مراقب خودتان باشيد. هرگاه شما هدايت يافته باشيد، كسانى كه گمراه شدهاند به شما زيانى نمىرسانند. بازگشت همه شما فقط بهسوى خداست، پس شما را از آنچه مىكرديد با خبر خواهد ساخت. (106) اى كسانى كه ايمان آوردهايد، هرگاه مرگ يكى از شما دررسيد، بايد هنگام وصيّت، دو نفر عادل را از ميان خودتان گواه بگيريد؛ و اگر سفر كردهايد و مصيبت مرگ به شما رسيد، [و از خودتان كسى نبود،] دو نفر از غير خودتان را گواه بگيريد؛ و اگر [در راستگويى آنان] شك كرديد، پس از نماز، آن دو را نگاه مىداريد؛ پس به خدا قسم مىخورند كه ما حق را با هيچ بهايى مبادله نمىكنيم، هرچند [كسى كه درباره او گواهى مىدهيم] خويشاوند باشد، و شهادت الهى را كتمان نمىكنيم، چرا كه در اين صورت قطعا از گناهكاران خواهيم بود. (107) پس اگر معلوم شد كه آن دو مرتكب گناهى شدهاند (گواهى دروغ دادهاند)، دو نفر از كسانى كه آن دو شاهد اولى به ميّت به زيانشان مرتكب گناه شدهاند، به جاى آن دو قرار مىگيرند و به خدا قسم مىخورند كه گواهى ما قطعا از گواهى آن دو درستتر است، و ما تعدّى نكردهايم، چرا كه در اين صورت قطعا از ستمكاران خواهيم بود. (108) اين [شيوه] نزديكتر است به اينكه [از خدا بترسند و] شهادت را به طور صحيح ادا كنند، يا بترسند كه پس از قسمهايشان، قسمهايى [به ورثه ميّت] برگردانده شود [و آنان رسوا گردند]. و از خدا پروا كنيد و [اين پندها را] بشنويد. و خدا گروه نافرمانان را هدايت نمىكند.