(69) و چيزى از حساب استهزاكنندگان بر عهده كسانى كه تقوا دارند نيست، ولى يادآورى [بر عهده آنان] است، باشد كه [از استهزا] پرهيز كنند. (70) و كسانى را كه دين خود را بازيچه و سرگرمى گرفتهاند و زندگى دنيا فريبشان داده است رها كن، و به وسيله قرآن [به مردم] تذكّر ده، مبادا كسى به سزاى آنچه مرتكب شده است [در قيامت] به هلاكت افتد، در حالى كه جز خدا هيچ ياور و شفاعتگرى نداشته باشد، و اگر هر فديهاى بدهد از او قبول نشود. اينانند كسانى كه به سزاى آنچه مرتكب شدهاند به هلاكت افتادهاند. براى آنان به سبب اينكه كفر مىورزيدند، نوشيدنىاى از آب داغ و عذابى دردناك خواهد بود. (71) بگو: آيا غير خدا چيزى را بخوانيم كه نه سودى به ما مىرساند و نه زيانى، و [آيا] پس از آن كه خدا ما را هدايت كرده است به عقب باز گرديم؟ مانند كسى كه شيطانها او را در زمين از راه به دربردهاند و حيران مانده است، درحالىكه يارانى دارد كه او را به سوى هدايت مىخوانند [و مىگويند:] به سوى ما بيا. بگو: هدايت خداست كه هدايت [واقعى] است، و ما فرمان يافتهايم كه تسليم پروردگار جهانيان باشيم. (72) و [نيز به ما فرمان داده شده است كه] نماز را برپا داريد و از خدا پروا كنيد، و اوست آنكه به سويش محشور مىشويد. (73) و اوست آن كه آسمانها و زمين را به حق آفريده است؛ و زمانى كه [به چيزى] مىگويد: باش و آن چيز موجود مىشود، سخن او حق است. و روزى كه در صور دميده مىشود، فرمانروايى مختصّ اوست. داناى نهان و آشكار است، و اوست حكيم و آگاه.