(119) و چيست شما را كه از آنچه [هنگام ذبح] نام خدا بر آن برده شده است نمىخوريد، با اينكه او آنچه را بر شما حرام كرده- جز آنچه بدان ناچار شويد- براى شما بيان كرده است؟ و همانا بسيارى [از مردم، ديگران را] با هوسهاى خود، از روى نادانى گمراه مىكنند. بىترديد، پروردگار تو به [حال] تجاوزكاران داناتر است. (120) و گناه آشكار و پنهان را رها كنيد. همانا كسانى كه مرتكب گناه مىشوند، به زودى در برابر آنچه انجام مىدادند جزا خواهند ديد. (121) و از [گوشت] آنچه [هنگام ذبح] نام خدا بر آن برده نشده است نخوريد، كه اين قطعا نافرمانى [خدا] است. و بىگمان، شياطين به دوستانشان القا مىكنند تا با شما به مجادله برخيزند. و اگر از آنان اطاعت كنيد، قطعا مشرك خواهيد بود. (122) آيا كسى كه مرده بود و ما زندهاش كرديم و براى او نورى قرار داديم كه به وسيله آن در ميان مردم راه مىرود، مانند كسى است كه در تاريكىها قرار دارد و از آن بيرون آمدنى نيست؟ اين گونه براى كافران آنچه انجام مىدهند زينت داده شده است. (123) و بدينسان، در هر شهرى بزرگان مجرمش را [داراى امكانات] قرار داديم تا سرانجام در آن به مكر بپردازند، و آنان جز به خود مكر نمىكنند و در نمىيابند. (124) و هنگامى كه آيتى برايشان مىآيد، مىگويند: هرگز ايمان نمىآوريم تا اينكه مانند آنچه به پيامبران خدا داده شده است به ما نيز داده شود. خدا بهتر مىداند كه رسالتش را كجا قرار دهد. به زودى، به كسانى كه مرتكب گناه شدهاند، به سزاى آن كه مكر مىكردند، ذلّتى نزد خدا و عذابى سخت خواهد رسيد.