(164) و [ياد كن] وقتى را كه گروهى از آنان [به گروهى ديگر] گفتند: چرا قومى را موعظه مىكنيد كه خدا هلاكشان خواهد كرد يا به عذابى سخت گرفتارشان خواهد ساخت؟ گفتند: تا عذرى باشد به درگاه پروردگارتان، و شايد آنان [از خدا] پروا كنند. (165) پس هنگامى كه آنچه را بدان تذكّر داده شده بودند به فراموشى سپردند، كسانى را كه از بدى نهى مىكردند نجات داديم، و كسانى را كه ستم مىكردند به سبب نافرمانىشان به عذابى سخت گرفتار كرديم. (166) پس هنگامى كه در مورد آنچه از آن نهى شده بودند سركشى كردند، به آنان گفتيم: بوزينگانى باشيد رانده شده! (167) و [ياد كن] وقتى را كه پروردگارت اعلام كرد كه حتما تا روز قيامت كسانى را بر آنان خواهد گماشت كه عذاب سخت را بر آنان تحميل كنند. قطعا پروردگار تو كيفرش سريع است، و بىترديد او بسيار آمرزنده و مهربان است. (168) و آنان را در زمين به گروههايى تقسيم كرديم؛ بعضى از آنان شايستهاند و بعضى ديگر پايينتر از آنند. و آنان را به وسيله خوبىها و بدىها آزموديم، باشد كه [از كجروى] باز گردند. (169) آنگاه پس از آنان نسلى جانشينشان شدند كه تورات را به ارث بردند، در حالى كه متاع ناپايدار دنيا را مىگرفتند و مىگفتند: به زودى بخشيده خواهيم شد. و اگر دوباره متاع ناپايدارى مانند آن به ايشان مىرسيد آن را مىگرفتند. آيا با اينكه آنچه در تورات بود آموخته بودند، پيمان اين كتاب از آنان گرفته نشده بود كه درباره خدا جز حق نگويند؟ و سراى آخرت براى كسانى كه تقوا پيشه مىكنند بهتر است. پس آيا عقل خود را به كار نمىگيرد. (170) و كسانى كه به كتاب [آسمانى] تمسك مىجويند و نماز را برپا مىدارند، ما اجر درستكاران را تباه نمىكنيم.