(160) و آنان را گروهگروه، به دوازده تيره تقسيم كرديم، و به موسى- آنگاه كه قومش [در بيابان] از او آب خواستند- وحى كرديم كه با عصاى خود بر آن سنگ بزن. [اوزد،] پس دوازده چشمه از آن جارى شد، در حالى كه هر تيرهاى آبشخور خود را شناخت؛ و [نيز] ابر را بر آنان سايبان ساختيم و «منّ» و «سلوى» بر آنان نازل كرديم، [و گفتيم:] از چيزهاى دلپذيرى كه به شما عطا كرديم بهرهمند شويد. و آنان بر ما ستم نكردند، بلكه برخودشان ستم مىكردند. (161) و [ياد كن] وقتى را كه به آنان گفته شد: در اين شهر ساكن شويد، و از [نعمتهاى] آن- هرجا كه خواستيد- بهره ببريد، و بگوييد: «خدايا، گناهان ما را فرو ريز.» و از اين در، سجدهكنان (خاضعانه) درآييد، تا خطاهاى شما را بر شما ببخشيم. به زودى بر [پاداش] نيكوكاران خواهيم افزود. (162) پس كسانى از آنان كه ستم كردند، [آن را] به سخنى غير از آنچه به ايشان گفته شده بود تبديل كردند؛ در نتيجه بر اثر ظلمى كه مرتكب مىشدند، عذابى از آسمان بر آنان فروفرستاديم. (163) و از يهوديان درباره آن شهرى كه در ساحل دريا بود بپرس؛ وقتى كه در مورد شنبه تعدّى مىكردند؛ آنگاه كه روز دست كشيدنشان از صيد، ماهيانشان آشكارا به سويشان مىآمدند، و روزى كه دست نمىكشيدند به سويشان نمىآمدند. اينگونه ما آنان را به سبب نافرمانىشان مىآزموديم.