(196) به يقين، ياور من آن خدايى است كه اين كتاب را نازل كرده است، و او شايستگان را ياورى مىكند. (197) و آنهايى را كه جز او مىخوانيد، نه مىتوانند شما را يارى كنند و نه خود را يارى مىدهند. (198) و اگر آنها را به سوى هدايت بخوانيد، نمىشنوند، و آنها را مىبينى كه گويى به تو نگاه مىكنند درحالىكه نمىبينند. (199) گذشت را پيشه كن، و به كارهاى پسنديده فرمان ده، و از جاهلان روى بگردان. (200) و اگر از شيطان وسوسهاى به تو رسيد، به خدا پناه بر؛ همانا او شنوا و داناست. (201) همانا كسانى كه تقوا دارند، هرگاه وسوسهاى از شيطان به آنان برسد، متذكّر مىشوند و يكباره بينا مىگردند. (202) و برادران مشركان (شياطين) آنان را در گمراهى مدد مىرسانند و باز نمىايستند. (203) و هرگاه آيتى را [كه مىخواهند] براى آنان نياورى، مىگويند: چرا آن را خود انتخاب نكردى؟ بگو: من فقط آنچه را كه از جانب پروردگارم به من وحى مىشود پيروى مىكنم. اين [قرآن] از جانب پروردگارتان مايه بينشهاست، و هدايت و رحمتى است براى مردمى كه ايمان مىآورند. (204) و هنگامى كه قرآن خوانده مىشود، به آن گوش فرا دهيد و سكوت كنيد، باشد كه مورد رحمت قرار گيريد. (205) و پروردگارت را صبح و شام در دل خود، از روى تضرّع و ترس و فروتر از صداى بلند ياد كن و از غافلان مباش. (206) به يقين، آنان كه نزد پروردگار تو هستند، از پرستش او تكبّر نمىورزند و او را منزّه مىشمارند و براى او سجده مىكنند.