سوره انفال به نام خداوند گسترده رحمت و مهربان (1) از تو درباره انفال (غنيمتهاى جنگى) مىپرسند، بگو: انفال اختصاص به خدا و پيامبر او دارد. پس از خدا پروا بداريد و ميان خودتان سازش برقرار سازيد، و اگر مؤمنيد، از خدا و پيامبرش فرمان بريد. (2) مؤمنان فقط كسانى هستند كه چون خدا ياد گردد دلهايشان مىترسد، و چون آيات او بر آنان خوانده شود بر ايمانشان مىافزايد، و تنها بر پروردگارشان توكّل مىكنند. (3) همانان كه نماز را برپا مىدارند، و از آنچه به ايشان عطا كردهايم انفاق مىكنند. (4) اينانند كه حقا مؤمنند. براى آنان نزد پروردگارشان درجاتى [بلند] و آمرزش و عطايى ارجمند خواهد بود. (5) همانگونه كه پروردگارت تو را به حق از خانهات [به سوى ميدان بدر] بيرون برد، در حالى كه گروهى از مؤمنان سخت ناراضى بودند، [تقسيم انفال بهطور مساوى نيز براى گروهى از آنان رضايت بخش نبود]. (6) آنان با تو درباره حق- پس از آنكه روشن شده بود- مجادله مىكردند، [و از درگيرى نظامى چنان بيم داشتند كه] گويى به سوى مرگ رانده مىشوند و [به آن] نظاره مىكنند. (7) و [ياد كنيد] وقتى را كه خدا به شما وعده مىداد كه يكى از آن دو گروه (كاروان اقتصادى قريش و اردوى مسلّح آنان) براى شما خواهد بود، و شما دوست داشتيد كه كاروان غير مسلّح براى شما باشد، و خدا مىخواست حقّ را با كلمات خود تثبيت و دنباله كافران را قطع كند. (8) تا حقّ را برقرار و باطل را نابود گرداند، هرچند مجرمان خوش نداشته باشند.