(17) [اگر به كشتن دشمنان افتخار مىكنيد، بدانيد كه] شما آنان را نكشتيد، بلكه خدا آنان را كشت؛ و هنگامى كه تو [اى پيامبر، مشتى شن به سوى كافران] افكندى، تو نيفكندى، بلكه خدا افكند، تا [دشمن را مغلوب كند و] از جانب خود موهبتى نيكو به مؤمنان ارزانى دارد. قطعا خدا شنوا و داناست. (18) [عنايت خدا درباره مؤمنان] اين بود، و [بدانيد كه] خدا سستكننده نيرنگ كافران است. (19) اگر شما [مشركان] طلب فتح مىكنيد، البّته فتح [مسلمانان] به شما رسيد، و اگر [از دشمنى] دست برداريد براى شما بهتر است، و اگر باز گرديد ما نيز باز مىگرديم، و گروه شما هرچند زياد باشد، هرگز براى شما كارى نمىكند، و [بدانيد كه] خدا با مؤمنان است. (20) اى كسانى كه ايمان آوردهايد، خدا و پيامبرش را فرمان بريد و از او روى نگردانيد در حالى كه [ندايش را] مىشنويد. (21) و مانند كسانى نباشيد كه گفتند: شنيديم، در حالى كه نمىشنوند. (22) بىترديد، بدترين جنبندگان نزد خدا آن كران و لالانى هستند كه عقل خود را به كار نمىگيرند. (23) و اگر خدا خيرى در آنان سراغ داشت شنوايشان مىساخت، و اگر آنان را شنوا مىكرد، باز هم با حالت اعراض [به حق] پشت مىكردند. (24) اى كسانى كه ايمان آوردهايد، هنگامى كه خدا و پيامبرش شما را به چيزى دعوت مىكنند كه به شما حيات مىبخشد، دعوتشان را اجابت كنيد، و بدانيد كه خدا ميان آدمى و دلش حايل مىشود، و فقط به سوى او محشور مىشويد. (25) و از فتنهاى كه تنها به ستمكارانتان نمىرسد برحذر باشيد، و بدانيد كه خدا سخت عقوبت است.