(37) جز اين نيست كه تأخير انداختن ماه حرام باعث فزونى در كفر است كه كافران به وسيله آن گمراه مىشوند. آنان ماه حرام را يك سال حلال و يكسال حرام مىكنند تا آن را با شماره ماههايى كه خدا حرام كرده است موافق سازند، و در نتيجه آنچه را خدا حرام كرده است حلال گردانند. بدى اعمالشان براى آنان زينت داده شده است، و خدا گروه كافران را هدايت نمىكند. (38) اى كسانى كه ايمان آوردهايد، چيست شما را كه چون به شما گفته مىشود: در راه خدا [براى جهاد] كوچ كنيد، به زمين سنگينى مىكنيد؟ آيا به جاى آخرت به زندگى دنيا راضى شدهايد؟ پس [بدانيد كه] متاع زندگى دنيا در مقايسه با آخرت جز چيزى اندك نيست. (39) اگر كوچ نكنيد، [خدا] شما را به عذابى دردناك (شكست در برابر دشمن) عذاب مىكند، و گروهى غير از شما را به جاى شما قرار مىدهد، و هيچ زيانى به او نخواهيد رسانيد، و خدا بر هر چيزى تواناست. (40) اگر پيامبر را يارى نكنيد، [بىياور نمىماند، چرا كه] خدا او را هنگامى كه كافران [از مكّه] بيرونش كردند يارى نمود، درحالىكه يكى از دو تن بود [و ياورى نداشت]؛ آن گاه كه آن دو تن در آن غار بودند، آنگاه كه به همراه خود مىگفت: غمگين مباش. بىترديد، خدا با ماست. پس خدا آرامش خود را بر او نازل ساخت، و او را با لشكريانى كه آنها را نمىديديد تأييد كرد، و كلمه كافران را پستترين كلمهها قرار داد؛ و كلمه خداست كه برترين كلمه است؛ و خدا عزّتمند و حكيم است.