(29) و اى قوم من، من در برابر اين [ابلاغ رسالتم] مالى از شما طلب نمىكنم؛ اجر من جز برعهده خدا نيست. و من هرگز كسانى را كه ايمان آوردهاند از خود طرد نمىكنم. قطعا آنان به لقاى پروردگارشان خواهند رفت [و جزاى عملشان را خواهند ديد]، ولى من شما را قومى مىبينم كه نادانى مىكنيد. (30) و اى قوم من، اگر آنان را از خود طرد كنم، چه كسى در برابر [انتقام] خدا مرا يارى خواهد كرد؟ آيا متذكّر نمىشويد؟ (31) و من به شما نمىگويم كه خزانههاى خدا نزد من است، و غيب هم نمىدانم، و نمىگويم كه من فرشتهام، و درباره كسانى كه به چشم شما خوار مىنمايند نمىگويم كه خدا هرگز به آنان خيرى نخواهد داد؛ خدا به آنچه در دل آنان است داناتر است. [اگر چنين بگويم] من در آن صورت قطعا از ستمكاران خواهم بود. (32) گفتند: اى نوح، راستى كه تو با ما جدال كردى و بسيار هم جدال كردى؛ پس اگر از راستگويانى آنچه را كه به آن تهديدمان مىكنى براى ما بياور. (33) گفت: جز اين نيست كه اگر خدا بخواهد آن را براى شما مىآورد، و شما هرگز از سلطه [او] خارج نخواهيد شد. (34) و اگر بخواهم براى شما خيرخواهى كنم، چنانچه خدا بخواهد شما را [بر اثر طغيانتان] در گمراهى بگذارد، خيرخواهى من سودى براى شما نخواهد داشت. او صاحب اختيار شماست، و فقط به سوى او بازگردانده مىشويد. (35) آيا مىگويند: اين [قرآن] را به دروغ ساخته است؟ بگو: اگر آن را به دروغ ساخته باشم، جرم من تنها برعهده من است، و من از جرمى كه شما مرتكب مىشويد بركنارم. (36) و به نوح وحى شد كه از قوم تو، جز كسانى كه تاكنون ايمان آوردهاند كسى ايمان نخواهد آورد، پس به سبب آنچه انجام مىدهند آزرده خاطر مباش. (37) و آن كشتى را با نظارت ما و به وحى ما بساز، و درباره [نجات] كسانى كه ستم كردهاند با من سخن مگوى، چرا كه آنان غرق خواهند شد.