(98) روز قيامت پيشاپيش قومش مىآيد و آنان را وارد آتش مىكند، و چه بد آبشخورى است [آتش] كه وارد آن مىشوند! (99) و در اين دنيا و روز قيامت لعنتى به دنبال دارند. چه بد عطايى است [لعنت] كه نصيب آنان مىشود! (100) اين از خبرهاى آن شهرها [ى عذاب ديده] است كه آن را بر تو حكايت مىكنيم. بعضى از آنها هنوز برپا هستند و بعضى درو شده [و نابود گشته] اند. (101) و ما به آنان ستم نكرديم، ولى آنان به خويشتن ستم كردند. پس هنگامى كه فرمان پروردگارت [به هلاكتشان] دررسيد، معبودانى كه جز خدا مىپرستيدند هيچ كارى برايشان نكردند و جز بر هلاكتشان نيفزودند. (102) و اينگونه است [به عقوبت] گرفتن پروردگارت وقتى كه [اهل] شهرها را در حالى كه ستمكارند [به عقوبت] گيرد. بىشك، [به عقوبت] گرفتن او دردناك و سخت است. (103) به راستى در اين [عقوبت] براى كسى كه از عذاب آخرت مىترسد عبرتى است. آن [روز] روزى است كه مردم براى آن گردآورى مىشوند، و آن [روز] روزى است كه [همه خلايق] در آن حضور خواهند يافت. (104) و ما آن را جز براى مدّتى معدود به تأخير نمىافكنيم. (105) روزى كه قيامت فرارسد، هيچكس جز به اذن او سخن نمىگويد. پس بعضى از آنان بدبختند و بعضى خوشبخت. (106) امّا آنان كه بدبختند در آتش خواهند بود و در آن ناله و فريادى دارند. (107) تا آسمانها و زمين برپاست در آن جاودانهاند، مگر آنچه پروردگارت بخواهد. قطعا پروردگار تو هرچه بخواهد انجام مىدهد. (108) و امّا آنان كه خوشبختند در بهشت خواهند بود، و تا آسمانها و زمين بر پاست در آن جاودانهاند، مگر آنچه پروردگارت بخواهد، كه [اين] عطايى است قطع نشدنى.