(154) و درباره كسانى كه در راه خدا كشته مىشوند نگوييد: مردهاند، بلكه زندهاند، ولى شما درنمىيابيد. (155) و بىگمان، شما را به چيزى از ترس و گرسنگى و كاهشى از اموال و نفوس و محصولات مىآزماييم، و صابران را مژده ده؛ (156) همانان كه چون مصيبتى به ايشان رسد، مىگويند: ما از آن خداييم و ما فقط به سوى او باز مىگرديم. (157) اينانند كه درودها و رحمتى از پروردگارشان بر آنان نثار مىشود، و اينان خود هدايت يافتگانند. (158) همانا صفا و مروه از نشانههاى خداست؛ پس هركس حجّ اين خانه كند يا عمره به جا آورد، بر او گناهى نيست كه ميان آن دو، طواف (سعى) كند. و هركس از روى ميل، كار خيرى انجام دهد، [خدا به او پاداش مىدهد،] همانا خدا سپاسگزار و داناست. (159) بىگمان كسانى كه آن دلايل آشكار و هدايتهايى را كه ما نازل كردهايم، پس از آنكه آنها را در كتاب براى مردم روشن ساختهايم كتمان مىكنند، خدا و همه لعنتكنندگان لعنتشان مىكنند. (160) مگر كسانى كه توبه كنند، و [آنچه را فاسد كردهاند] اصلاح نمايند، و [حقايق را] بيان كنند، كه توبه اينان را مىپذيرم، و من بسيار توبهپذير و مهربانم. (161) همانا كسانى كه كفر ورزيدند و در حال كفر مردند، اينانند كه لعنت خدا و فرشتگان و مردم، همگى، بر آنان است. (162) جاودانه در آن خواهند بود؛ نه عذابشان سبك مىشود، و نه مهلت داده مىشوند. (163) و معبود شما معبودى يگانه است، هيچ معبودى جز او كه گسترده رحمت و مهربان است، نيست.