(164) به راستى در خلقت آسمانها و زمين، و آمد و رفت شب و روز، و كشتىهايى كه در دريا به نفع مردم در حركتند، و آبى كه خدا از آسمان فروفرستاده و زمين را پس از مردنش به وسيله آن زنده ساخته، و در آن از هر نوع جنبندهاى پراكنده كرده، و در تغيير دادن بادها، و ابرهاى مسخّر شده ميان آسمان و زمين، براى مردمى كه عقل خود را به كار مىگيرند، نشانههايى [عظيم از قدرت خدا] است. (165) و از مردم كسانىاند كه غير خدا را همتايانى [براى او] برمىگيرند، و آنها را همچون دوست داشتن خدا دوست مىدارند؛ ولى آنان كه ايمان آوردهاند محبّتشان به خدا بيشتر است. و اگر ستمكاران (مشركان) وقتى عذاب را مشاهده مىكنند، ببينند كه قدرت، همه از آن خداست، و خدا سخت عقوبت است [دچار حسرتى وصفناپذير خواهند شد]؛ (166) آنگاه كه پيشوايان از پيروان بيزارى مىجويند و عذاب را مىبينند و رابطههايشان قطع مىشود. (167) و پيروان مىگويند: اى كاش براى ما بازگشتى [به دنيا] بود، تا همان گونه كه آنان از ما بيزارى جستند ما نيز از آنان بيزارى مىجستيم. اينگونه خدا اعمالشان را- كه بر آنان مايه حسرتهاست- به ايشان مىنماياند، و آنان هرگز از آتش بيرون آمدنى نيستند. (168) اى مردم، از آنچه در زمين است و [براى شما] حلال و دلپذير، بهره ببريد، و از گامهاى شيطان پيروى نكنيد، كه او دشمنى آشكار براى شماست. (169) او شما را فقط به بدى و كارهاى بسيار زشت فرمان مىدهد، و [وامىدارد] تا چيزى را كه نمىدانيد بر خدا ببنديد.