(119) سپس، قطعا پروردگار تو نسبت به كسانى كه از روى نادانى كار بد كردند و پس از آن توبه نمودند [و كار خود را] به اصلاح آوردند، قطعا پروردگار تو پس از آن بسيار آمرزنده و مهربان است. (120) به راستى ابراهيم امّتى بود فروتن براى خدا و حقگرا، و از مشركان نبود. (121) سپاسگزار نعمتهاى او بود، [و خدا] او را برگزيد و به راهى راست هدايتش كرد. (122) و در دنيا به او [زندگى] نيكويى داديم، و بىشك او در آخرت از شايستگان خواهد بود. (123) سپس به تو وحى كرديم كه از آيين ابراهيم پيروى كن، كه حقگرا بود و از مشركان نبود. (124) جز اين نيست كه [حكم روز] شنبه براى كسانى قرار داده شد كه در آن اختلاف كردند، و قطعا پروردگار تو روز قيامت درباره آنچه بر سر آن اختلاف مىكردند داورى خواهد كرد. (125) [مردم را] با حكمت و اندرز نيكو به راه پروردگارت دعوت كن و با آنان به نيكوترين شيوه به بحث بپرداز. به يقين، پروردگار توست كه به آنان كه از راه او گمراه شدهاند داناتر است، و اوست كه به راهيافتگان [نيز] داناتر است. (126) و اگر خواستيد مجازات كنيد، به مانند آنچه با شما كردهاند مجازات كنيد، و اگر صبر پيشه سازيد [و از خطاكار بگذريد،] البته اين براى صبرپيشگان بهتر است. (127) و صبر پيشه كن، و صبر تو جز به [تأييد] خدا نيست، و بر [گمراهى] آنان غم مخور، و از نيرنگى كه به كار مىبرند، دلتنگ مباش. (128) به يقين، خدا با كسانى است كه تقوا پيشه كردهاند، و [با] كسانى [است] كه نيكوكارند.