(111) [ياد كن] روزى را كه هركسى مىآيد درحالىكه از خود دفاع مىكند، و هركس هرچه كرده است، به طور كامل به او داده مىشود و بر آنان ستم نمىرود. (112) و خدا مثلى زده است: شهرى را كه امنيت و آرامش داشت و رزق آن به فراوانى از هر نقطه بدان مىرسيد؛ پس نعمتهاى خدا را ناسپاسى كردند، و خدا هم به سزاى آنچه مىكردند، طعم گرسنگى و ترس فراگير را به آنان چشانيد. (113) و به راستى پيامبرى از خودشان برايشان آمد، امّا او را تكذيب كردند. در نتيجه، عذاب آنان را درحالىكه ستمكار بودند فروگرفت. (114) پس، از آنچه خدا روزى شما كرده و حلال و دلپذير است بخوريد، و سپاس نعمت خدا را به جاى آوريد اگر تنها او را مىپرستيد. (115) [خدا] فقط مردار و خون و گوشت خوك و آنچه را كه [هنگام ذبح] نام غير خدا بر آن برده شده، بر شما حرام كرده است. پس هركه ناچار شود، درحالىكه ستمكار نباشد و [از حد ضرورت] تجاوز نكند، خدا بسيار آمرزنده و مهربان است. (116) و با دروغى كه بر زبانتان جارى مىشود نگوييد: اين حلال است و اين حرام، تا به خدا دروغ ببنديد. بىشك، كسانى كه به خدا دروغ مىبندند ظفرمند نمىشوند. (117) [براى آنان در دنيا] بهرهاى اندك است، و عذابى دردناك خواهند داشت. (118) و بر امت يهود، آنچه را كه پيش از اين براى تو باز گفتيم حرام كرديم، و ما به آنان ستم نكرديم، بلكه آنان خود به خويشتن ستم مىكردند.