(103) ما به خوبى مىدانيم كه آنان مىگويند: جز اين نيست كه قرآن را بشرى به او مىآموزد. [چنين نيست، زيرا] زبان كسى كه [تعليم قرآن را] به او نسبت مىدهند گنگ و مبهم است، و اين [قرآن] به زبان عربى فصيح است. (104) همانا كسانى كه به آيات خدا ايمان نمىآورند، خدا آنان را هدايت نمىكند و عذابى دردناك خواهند داشت. (105) تنها كسانى به خدا دروغ مىبندند كه به آيات خدا ايمان ندارند، و اينانند كه خود دروغگويند. (106) هركس پس از ايمانش، به خدا كافر شود، [گرفتار خشم خدا خواهد شد،] مگر كسى كه مجبور شود ولى قلبش به ايمان آرام يافته باشد. ليكن كسانى كه براى [پذيرش] كفر سينه گشادهاند، خشمى [شديد] از خدا بر آنان خواهد بود و عذابى بزرگ خواهند داشت. (107) اين بدان سبب است كه آنان زندگى دنيا را بر آخرت برترى دادهاند، و بدان سبب است كه خدا گروه كافران را هدايت نمىكند. (108) اينان كسانىاند كه خدا بر دلها و گوشها و چشمهايشان مهر نهاده است، و اينانند كه خود غافلند. (109) و شكّى نيست كه آنان در آخرت خود زيانكارند. (110) سپس، بىگمان پروردگار تو نسبت به كسانى كه پس از آزار ديدن هجرت كردند، سپس جهاد نمودند و شكيبايى پيشه ساختند، بىگمان، پروردگار تو پس از آن بسيار آمرزنده و مهربان است.