(97) و هركه را خدا هدايت كند، هدايت يافته اوست؛ و هركه را كه گمراه كند، هرگز براى آنان در برابر خدا دوستانى نمىيابى [كه هدايتشان كنند]، و روز قيامت آنان را كور و لال و كر، به رو در افتاده محشور مىكنيم. جايگاهشان جهنّم است. هرگاه شعله آن فرونشيند، شعلهاى [تازه] برايشان مىافزاييم. (98) اين است سزايشان به سبب آنكه آيات ما را انكار كردند و گفتند: آيا وقتى ما استخوانهايى [پوسيده] و از هم جدا شديم، به راستى با آفرينشى جديد برانگيخته خواهيم شد؟ (99) آيا [در قدرت ما نينديشيده] و نديدهاند كه خدايى كه آسمانها و زمين را آفريده، قادر است كه مانند آنان را بيافريند؟ و براى آنان اجلى قرار داده است كه شكّى در آن نيست؛ ولى ستمكاران هدفى جز انكار ندارند. (100) بگو: اگر شما مالك خزانههاى رحمت پروردگارم بوديد، باز هم از ترس تهيدستى [از بخشش آن] خوددارى مىكرديد، و انسان همواره تنگنظر [و بخيل] است. (101) و به راستى، ما به موسى، آنگاه كه نزد بنى اسرائيل آمد، نه معجزه آشكار داديم- پس، از بنى اسرائيل بپرس [كه اين معجزات چه بوده است]- ولى فرعون به او گفت: اى موسى، بىترديد من تو را افسون شده مىپندارم. (102) [موسى] گفت: قطعا تو مىدانى كه اين معجزات را كه موجب بينش است، جز پروردگار آسمانها و زمين نازل نكرده است، و به راستى من تو را- اى فرعون- هلاك شده مىپندارم. (103) پس [فرعون] تصميم گرفت آنان (بنى اسرائيل) را از روى زمين بركند؛ پس او و هركه با وى بود همه را غرق كرديم. (104) و پس از آن به بنى اسرائيل گفتيم: در آن سرزمين ساكن شويد؛ پس هنگامى كه وعده آخرت فرارسد، شما را درحالىكه به هم آميختهايد، يكسره خواهيم آورد.