(105) و قرآن را به حق نازل كرديم و به حق نازل شده است، و تو را جز به عنوان بشارتدهنده و اخطار كننده نفرستادهايم. (106) و كتابى خوانده شده را بخشبخش قرار دادهايم تا آن را به آرامى بر مردم بخوانى، و آن را چنان كه بايد به تدريج نازل كرديم. (107) بگو: چه به آن ايمان بياوريد يا ايمان نياوريد، كسانى كه پيش از نزول آن از دانش برخوردار شدهاند، هنگامى كه [اين كتاب] بر آنان تلاوت مىشود، بر چانههاى خود سجدهكنان [به زمين] مىافتند. (108) و مىگويند: منزّه است پروردگار ما، حتما وعده پروردگارمان انجام شدنى است. (109) و بر چانههايشان گريان [روى زمين] مىافتند و بر خشوعشان مىافزايد. (110) بگو: خواه [او را] «اللّه» بخوانيد يا «رحمان» بخوانيد، هركدام را بخوانيد [رواست، كه] نيكوترين نامها فقط از آن اوست. و نمازت را با صداى بلند نخوان و بسيار آهسته [نيز] نخوان، و ميان اين دو، راهى انتخاب كن. (111) و بگو: ستايش مخصوص خداست كه فرزندى برنگزيده و در فرمانروايى شريكى نداشته و براى او از روى زبونى ياورى نبوده است؛ و او را چنانكه بايد بزرگ شمار. سوره كهف به نام خداوند گسترده رحمت و مهربان (1) ستايش مخصوص خداست كه اين كتاب را بر بندهاش نازل كرد و هيچگونه كجى در آن ننهاد؛ (2) [كتابى] راست و درست، تا در مورد عذابى سخت از جانب خود اخطار كند، و به مؤمنانى كه كارهاى شايسته انجام مىدهند مژده دهد، كه براى آنان اجرى نيكو خواهد بود. (3) كه هميشه در آن ماندگار خواهند بود. (4) و [نيز] كسانى را كه گفتند: خدا فرزندى برگرفته است، اخطار كند.