(126) [خدا] مىگويد: همانگونه كه آيات ما براى تو آمد، و تو آنها را به فراموشى سپردى؛ و اين چنين امروز به فراموشى سپرده مىشوى. (127) و اينگونه، كسى را كه اسراف ورزيده و به آيات پروردگارش ايمان نياورده است سزا مىدهيم، و قطعا عذاب آخرت سختتر و پايدارتر است. (128) پس آيا [اين حقيقت] باعث هدايت آنان نشده است كه چه بسيار نسلها را پيش از آنان هلاك كرديم كه [اكنون] اينها در خانههاى آنان راه مىروند؟ قطعا در اين [امر] براى صاحبان خرد نشانههايى [عبرتانگيز] وجود دارد. (129) و اگر نبود سخنى كه پيشتر از پروردگارت صادر شده و اجلى كه معيّن گرديده است، حتما [هلاكت] براى آنان لازم مىآمد. (130) پس بر آنچه مىگويند شكيبا باش، و پيش از طلوع خورشيد و قبل از غروب آن، پروردگارت را همراه با ستايش او تسبيح گوى، و در بخشى از اوقات شب و در اطراف روز [نيز] او را تسبيح گوى، باشد كه رضايت خاطر به دست آورى. (131) و به سوى آن رونق زندگى دنيا كه اصنافى از آنان را بدان بهرهمند ساختهايم تا ايشان را بدان بيازماييم، چشم مدوز، و [بدان كه] رزق پروردگارت بهتر و پايدارتر است. (132) و خانواده خود را به نماز فرمان ده و بر آن شكيبا باش. ما از تو رزقى نمىخواهيم، ماييم كه به تو روزى مىدهيم، و عاقبت [نيكو] براى [اهل] تقواست. (133) و گفتند: چرا از جانب پروردگارش معجزهاى براى ما نمىآورد؟ آيا [قرآن كه] دليل روشنى بر محتواى كتابهاى پيشين [است] براى آنان نيامده است؟ (134) و اگر ما آنان را پيش از [آمدن] اين دليل به عذابى هلاك مىكرديم، مىگفتند: پروردگارا، چرا پيامبرى به سوى ما نفرستادى تا پيش از آنكه خوار و رسوا شويم از آيات تو پيروى كنيم؟ (135) بگو: هريك [از ما و شما] در انتظاريم. پس منتظر باشيد كه به زودى خواهيد دانست چه كسانى رهروان راه درستاند و چه كسانى هدايت يافته [و به مقصد رسيده] اند.