(25) و پيش از تو هيچ پيامبرى نفرستاديم مگر اينكه به او وحى مىكرديم كه معبودى جز من نيست، پس [تنها] مرا بپرستيد. (26) و گفتند: [خداى] رحمان [فرشتگان را] فرزند خود گرفته است. منزه است او. [فرشتگان فرزندان خدا نيستند،] بلكه بندگانى گرامىاند. (27) در سخن بر او سبقت نمىگيرند و تنها به فرمان او عمل مىكنند. (28) آنچه را كه پيش رويشان و آنچه را كه پشت سرشان است مىداند، و جز براى كسى كه او رضايت دهد شفاعت نمىكنند، و خود از بيم او نگرانند. (29) و هركس از آنان بگويد: من هم جز او معبودى هستم، دوزخ را به او سزا مىدهيم. اينگونه، ستمكاران را به سزا مىرسانيم. (30) آيا آنان كه كافر شدهاند نديدهاند كه آسمانها و زمين به هم پيوسته بودند و ما آن دو را از هم جدا ساختيم، و هرچيز زندهاى را از آب آفريديم؟ پس آيا ايمان نمىآورند؟ (31) و در زمين كوههايى استوار قرار داديم تا [زمين] آنان را نجنباند، و در آن راههايى فراخ پديد آورديم، باشد كه [در سفرها] راه خود را بيابند. (32) و آسمان را سقفى محفوظ قرار داديم، و آنان از [تفكر در] نشانههاى آن رويگردانند. (33) و اوست كه شب و روز و خورشيد و ماه را آفريده است و هريك در مدارى شناورند. (34) و پيش از تو براى هيچ بشرى جاودانگى قرار نداديم، پس آيا اگر تو بميرى آنان جاودانند؟ (35) هركسى چشنده مرگ است، و شما را چنانكه بايد با بد و نيك مىآزماييم، و به سوى ما بازگردانده مىشويد.