(211) از فرزندان اسرائيل بپرس كه چقدر نشانههاى روشن (معجزات) به آنان داديم. و هركس نعمتهاى خدا را پس از آنكه براى او به سوى او آمده است [به كفران] مبدّل كند، [بداند كه] بىترديد خدا سخت عقوبت است. (212) زندگى دنيا براى كافران زينت داده شده است، و آنان كسانى را كه ايمان آوردهاند مسخره مىكنند. و كسانى كه تقوا پيشه كردهاند، روز قيامت فوق آنان قرار دارند؛ و خدا به هركه بخواهد، بىحساب عطا مىكند. (213) مردم [در آغاز] يك امّت بودند. پس خدا پيامبران را به عنوان بشارت دهنده و اخطار كننده برانگيخت، و كتابها [ى آسمانى] را به حقّ با آنان نازل كرد، تا ميان مردم درباره آنچه بر سرش اختلاف داشتند حكم كند؛ و جز كسانى كه كتاب به آنان داده شد- پس از آن كه دلايل روشن برايشان آمد- از روى زياده طلبى كه ميانشان وجود داشت هيچكس در آن اختلاف نكرد؛ پس خدا كسانى را كه ايمان آورده بودند، به اذن خود، به آن حقّى كه در آن اختلاف داشتند هدايت كرد، و خدا هركه را بخواهد به راهى راست هدايت مىكند. (214) آيا پنداشتهايد كه به بهشت درمىآييد، با اينكه هنوز حالت آنان كه پيش از شما درگذشتند براى شما پيش نيامده است؟ سختى و تنگدستى دامنگيرشان شد و دچار اضطراب شديد گشتند، تا آنجا كه پيامبران و كسانى كه ايمان آورده و با آنان بودند مىگفتند: يارى خدا كى خواهد بود؟ آگاه باشيد كه يارى خدا نزديك است. (215) از تو مىپرسند چه چيزى انفاق كنند؟ بگو: هر مالى انفاق كنيد، براى پدر و مادر و خويشاوندان نزديكتر و يتيمان و بينوايان و در راه ماندگان است، و هر كار خيرى انجام دهيد، قطعا خدا به آن داناست.