(203) و خدا را در روزهايى معدود (ايّام تشريق) ياد كنيد. پس هركس شتاب كند [و اعمال را] در دو روز [انجام دهد]، گناهى بر او نيست. و هركس تأخير كند [و اعمال را در سه روز انجام دهد] نيز گناهى بر او نيست؛ البته براى كسى كه تقوا پيشه كند. و از خدا پروا كنيد، و بدانيد كه شما فقط به سوى او محشور مىشويد. (204) و از جمله مردم كسى است كه [زيبايى] گفتارش درباره زندگى دنيا، تو را به تعجّب مىآورد، و خدا را بر [صدق] آنچه در دل دارد گواه مىگيرد، درحالىكه او سرسختترين دشمنان است. (205) و هنگامى كه [از نزد تو] بر مىگردد، مىكوشد كه در زمين فساد كند و كشت و نسل را نابود سازد، و خدا فساد را دوست نمىدارد. (206) و چون به او گفته شود: از خدا پروا داشته باش؛ غرورش او را وادار به گناه مىكند. پس دوزخ براى او كافى است، و راستى چه بد بسترى است. (207) و از جمله مردم كسى است كه جان خود را براى طلب خشنودى خدا مىفروشد، و خدا به بندگان بسيار مهربان است. (208) اى كسانى كه ايمان آوردهايد، همگى به اطاعت [خدا] درآييد، و از گامهاى شيطان پيروى نكنيد. همانا او براى شما دشمنى آشكار است. (209) پس اگر بعد از آنكه دليلهاى روشن براى شما آمد، دچار لغزش شديد بدانيد، كه خدا عزّتمند و حكيم است. (210) آيا جز اين انتظار دارند كه خدا در سايبانهايى از ابر و نيز فرشتگان به سراغشان بيايند و كار به پايان رسد؟ و همه امور به خدا بازگردانده مىشود.