(197) [ماههاى] حج ماههايى معيّن است. پس هركس در آنها به حج پرداخت، در حج هيچگونه آميزش جنسى و گناه و جدالى نيست؛ و هر كار خيرى انجام دهيد، خدا آن را مىداند؛ و توشه برگيريد كه بهترين توشه تقواست؛ و از من- اى خردمندان- پروا كنيد. (198) بر شما گناهى نيست كه [در سفر حج] در طلب فضلى از پروردگارتان برآييد. پس وقتى به صورت دسته جمعى از عرفات كوچ كرديد، خدا را در كنار مشعر الحرام ياد كنيد، و او را آنگونه كه شما را هدايت كرده است ياد كنيد. بىترديد، شما پيش از اين از گمراهان بوديد. (199) سپس از همان جا كه مردم كوچ مىكنند، كوچ كنيد، و از خدا آمرزش بخواهيد. همانا خدا بسيار آمرزنده و مهربان است. (200) پس هنگامى كه مناسك خود را به جاى آورديد، همانگونه كه پدرانتان را ياد مىكنيد، يا بيشتر از آن، خدا را ياد كنيد؛ كه از جمله مردم كسى است كه مىگويد: پروردگارا، در دنيا به ما عطا كن؛ و در آخرت هيچ نصيبى براى او نيست. (201) و از جمله آنان كسى است كه مىگويد: پروردگارا، در دنيا به ما بهره نيكو و در آخرت نيز بهره نيكو عطا كن، و ما را از عذاب آتش محفوظ بدار. (202) اينانند كه از آنچه به دست آوردهاند نصيبى خواهند داشت، و خدا حسابش سريع است.