(191) و آنان را هرجا يافتيد بكشيد، و از آنجا (مكّه) كه شما را بيرون كردند بيرونشان كنيد، و فتنه از قتل بدتر است، و كنار مسجدالحرام با آنان نجنگيد، مگر اينكه آنها در آنجا با شما بجنگند؛ پس اگر با شما جنگيدند، آنان را بكشيد، كه سزاى كافران چنين است. (192) و اگر دست برداشتند، [شما نيز دست بداريد، كه] البته خدا بسيار آمرزنده و مهربان است. (193) و با آنان بجنگيد تا ديگر فتنهاى نباشد، و طاعت خاصّ خدا گردد. پس اگر دست برداشتند، [با آنان نجنگيد، زيرا] عقوبت جز بر ستمكاران نيست. (194) ماه حرام در برابر ماه حرام است، و حرمتها قصاص دارند. پس هركس به شما تعدّى كرد، همانگونه كه به شما تعدّى كرده است او را عقوبت كنيد، و از خدا پروا داشته باشيد، و بدانيد كه خدا با تقوا پيشگان است. (195) و در راه خدا انفاق كنيد، و [با ترك آن] خود را به هلاكت نيفكنيد، و نيكى كنيد. بىگمان، خدا نيكوكاران را دوست مىدارد. (196) و حج و عمره را براى خدا تمام كنيد. پس اگر ممنوع شديد، هر قربانى كه ميسّر است [تقديم داريد]، و سر خود را نتراشيد تا اينكه قربانى به جايگاهش برسد. و هركس از شما بيمار باشد، يا از ناحيه سرش آزارى داشته باشد [و ناچار شود كه سر بتراشد،] بايد فديهاى بدهد، كه عبارت است از روزه يا صدقه يا قربانى. و چون ايمن شديد، هركس تا [وقت] حج به وسيله عمره بهره برگرفته است، هر قربانى كه ميسّر است [تقديم كند]؛ و هركس [قربانى] نيافت، روزه سه روز در حجّ و هفت روز وقتى كه برگشتيد [بر عهده اوست]. اين ده روز كامل است. اين براى كسى است كه خانوادهاش اهل مسجد الحرام (مكّه و اطراف آن) نباشد؛ و از خدا پروا كنيد، و بدانيد كه خدا سخت عقوبت است.