(105) [به آنان گفته مىشود:] آيا آيات من بر شما خوانده نمىشد و شما آنها را تكذيب مىكرديد؟ (106) مىگويند: پروردگارا، شقاوت ما بر ما غالب شد و ما مردمى گمراه بوديم. (107) پروردگارا، ما را از اينجا بيرون بر، پس اگر [به گمراهى] بازگشتيم ما ستمكاريم. (108) مىگويد: [اى سگان،] دور شويد و به خوارى در آنجا بمانيد و با من سخن نگوييد. (109) زيرا گروهى از بندگان من مىگفتند: پروردگارا، ما ايمان آورديم، پس ما را بيامرز و بر ما رحمت آور كه تو بهترين رحمت آورندگانى. (110) و شما آنان را به مسخره گرفتيد، تا آنجا كه [از بس به آنان پرداختيد] ياد مرا از خاطر شما بردند، و پيوسته به آنان مىخنديديد. (111) همانا من امروز آنان را به پاس اينكه صبر كردند [بدينگونه] پاداش دادهام كه به مراد خويش رسيدهاند. (112) [خدا] مىگويد: به شمار سالها چقدر در زمين مانديد؟ (113) مىگويند: يك روز يا بخشى از يك روز مانديم، از شمارگران بپرس. (114) مىگويد: جز اندكى درنگ نكردهايد؛ اگر معرفت مىداشتيد [دنياى زودگذر را بر آخرت ترجيح نمىداديد]. (115) پس آيا پنداشتهايد كه شما را بيهوده آفريدهايم و شما به سوى ما بازگردانده نمىشويد؟ (116) پس برتر است خدا، آن فرمانرواى به حق [از اينكه كار بيهوده كند]. هيچ معبودى جز او نيست. [او] صاحب آن عرش گرانمايه است. (117) و هركس با خدا معبودى ديگر را كه دليلى بر آن ندارد بخواند، حسابش فقط نزد پروردگار اوست. بىترديد، كافران پيروز نخواهند شد. (118) و بگو: پروردگارا، [مرا] بيامرز و [بر من] رحمت آور كه تو بهترين رحمت آورندگانى. سوره نور