(220) درباره دنيا و آخرت. و از تو درباره يتيمان مىپرسند، بگو: اصلاحى كه به سود آنان باشد بهتر است، و اگر [در زندگى] با آنان آميزش داشته باشيد، [آنها] برادران شمايند، و خدا تبهكار را از درستكار باز مىشناسد. و اگر خدا مىخواست شما را [در مورد يتيمان] به مشقّت مىانداخت. همانا خدا عزّتمند و حكيم است. (221) و با زنان مشرك تا ايمان نياوردهاند ازدواج نكنيد. قطعا كنيزى مؤمن بهتر از زنى مشرك است، هرچند شما را شيفته خود كند. و به مردان مشرك تا ايمان نياوردهاند زن ندهيد. قطعا بردهاى مؤمن بهتر از مردى مشرك است، هرچند شما را شيفته خود كند. آنان [شما را] به سوى آتش فرامىخوانند، و خدا به فرمان خود، [شما را] به بهشت و آمرزش فرامىخواند، و آياتش را براى مردم بيان مىكند، باشد كه آنان متذكّر شوند. (222) و از تو درباره حيض مىپرسند، بگو: آن رنج و آزارى است. پس به هنگام حيض، از زنان كناره بگيريد و نزديكشان نشويد تا پاك گردند. پس وقتى كه خود را پاكيزه كردند، از جايى كه خدا به شما فرمان داده است بر آنان درآييد. همانا خدا توبهكاران و پاكيزگان را دوست مىدارد. (223) زنان شما كشتزار شمايند؛ پس هرگونه خواستيد به كشتزارتان درآييد، و براى خودتان [توشه آخرت] پيش فرستيد، و از خدا پروا داشته باشيد، و بدانيد كه شما او را ملاقات خواهيد كرد، و به مؤمنان نويد ده. (224) و نام خدا را براى ترك نيكوكارى و پرهيزكارى و اصلاح دادن ميان مردم، در معرض سوگندهاى خود قرار ندهيد، و خدا شنوا و داناست.