به نام خداوند گسترده رحمت و مهربان (1) طا، سين، ميم. (2) اينها آيات اين كتاب روشنگر است. (3) بيم آن مىرود كه تو از اينكه آنان مؤمن نمىشوند، خود را از غصّه هلاك كنى. (4) اگر بخواهيم، معجزهاى از آسمان بر آنان نازل مىكنيم كه خاضعانه به آن گردن نهند. (5) و هيچ تذكّر تازهاى از جانب [خداى] رحمان براى آنان نمىآيد، مگر اينكه از آن رويگردان مىشوند. (6) همانا آنان [حقّ را] تكذيب كردند، پس به زودى اخبار آنچه به مسخره مىگرفتند به آنان خواهد رسيد. (7) آيا [آثار قدرت ما را نديده و] به زمين نگاه نكردهاند كه چقدر در آن از هرگونه [روييدنى] نيكو روياندهايم؟ (8) به راستى در اين [آفرينش] نشانهاى است، ولى بيشترشان مؤمن نمىشوند. (9) و بىترديد پروردگار تو آن عزّتمند مهربان است. (10) و [ياد كن] وقتى را كه پروردگارت موسى را ندا كرد كه بر آن قوم ستمكار درآى؛ (11) قوم فرعون. آيا تقوا پيشه نمىكنند؟ (12) [موسى] گفت: پروردگارا، مىترسم كه مرا تكذيب كنند. (13) و سينهام [از اين مأموريّت] تنگى مىكند، و زبانم روان نيست، پس [فرشته وحى را] به سوى هارون بفرست [تا مرا يارى كند]. (14) و آنان بر من [ادّعاى] گناهى دارند، از اينرو مىترسم مرا بكشند. (15) [خدا] گفت: چنين نيست. شما دو تن با معجزات ما برويد كه ما با شماييم و شنونده [گفت و گوهاى شما] هستيم. (16) پس بر فرعون درآييد و بگوييد: ما فرستاده پروردگار جهانيانيم. (17) [با اين رسالت] كه بنىاسرائيل را [آزاد كن و] با ما بفرست. (18) [فرعون به موسى] گفت: آيا ما تو را در كودكى نپرورانديم؟ و چند سالى از عمر خود را در ميان ما درنگ كردى. (19) و كردى آن كارى را كه از تو صورت گرفت، و تو از ناسپاسان بودى.