(84) و براى من در ميان نسلهاى آينده نام نيكى قرار ده. (85) و مرا از وارثان بهشت پرنعمت مقرّر دار. (86) و بر پدرم ببخشاى كه او از گمراهان است. (87) و روزى كه [مردگان] برانگيخته مىشوند رسوايم مكن؛ (88) روزى كه هيچ مال و فرزندى سود نمىدهد. (89) ليكن كسى كه با دلى سالم [از هر آلودگى] در پيشگاه خدا حاضر شود [كامياب است]. (90) و [آن روز] بهشت را براى تقواپيشگان نزديك آورند. (91) و آتش برافروخته را براى گمراهان نمودار كنند. (92) و به آنان گفته شود: كجايند آنچه مىپرستيديد، (93) به جاى خدا؟ آيا شما را يارى مىكنند يا مىتوانند از خود دفاع كنند؟ (94) پس آنها و گمراهان، به رو در آن [آتش برافروخته] افكنده مىشوند، (95) با سپاهيان ابليس، همگى. (96) آنان درحالىكه آنجا با هم مجادله مىكنند، [خطاب به معبودان خود] مىگويند: (97) به خدا سوگند كه ما در گمراهى آشكارى بوديم، (98) آنگاه كه شما را با پروردگار جهانيان برابر مىكرديم. (99) و جز مجرمان كسى ما را گمراه نكرد. (100) درنتيجه براى ما شفاعتگرانى نيست، (101) و نه [حتّى] يك دوست صميمى. (102) اى كاش براى ما بازگشتى [به دنيا] بود تا از مؤمنان مىشديم. (103) به راستى در اين (داستان ابراهيم) نشانهاى [بزرگ] وجود دارد، ولى بيشتر آنان مؤمن نبودند. (104) و به يقين، پروردگار توست كه عزّتمند و مهربان است. (105) قوم نوح پيامبران را تكذيب كردند. (106) آنگاه كه برادرشان نوح به آنان گفت: آيا تقوا پيشه نمىكنيد؟ (107) من براى شما فرستادهاى امينم. (108) پس، از خدا پروا بداريد و از من اطاعت كنيد. (109) و من براى اين [رسالت خود] مزدى از شما طلب نمىكنم، مزد من جز برعهده پروردگار جهانيان نيست. (110) پس، از خدا پروا بداريد و از من اطاعت كنيد. (111) گفتند: آيا ما به تو ايمان بياوريم با اينكه فرومايگان از تو پيروى كردهاند؟