(184) و از آن كسى كه شما و مردم پيشين را آفريده است پروا كنيد. (185) گفتند: جز اين نيست كه تو از كسانى هستى كه سخت افسون شدهاند. (186) و تو جز بشرى مانند ما نيستى، و قطعا تو را از دروغگويان مىدانيم. (187) اگر راست مىگويى، پارههايى از آسمان را بر ما فروريز. (188) گفت: پروردگارم به آنچه مىكنيد داناتر است. (189) پس او را تكذيب كردند و درنتيجه، عذاب روز «ظلّه» (ابر آتشبار) آنان را فروگرفت. به راستى آن، عذاب روزى بزرگ بود. (190) بىترديد، در اين [حادثه] نشانهاى [بزرگ] وجود دارد، ولى بيشتر آنان مؤمن نبودند. (191) و به يقين، پروردگار توست كه عزّتمند و مهربان است. (192) و همانا اين [قرآن] فروفرستاده پروردگار جهانيان است. (193) كه روح الامين آن را نازل كرده است، (194) بر قلب تو، تا از اخطاركنندگان باشى. (195) به زبان عربى روشن. (196) و قطعا [خبر] آن در كتابهاى پيشينيان وجود دارد. (197) آيا اين براى آنان نشانهاى [بر صحّت آن] نيست كه علماى بنى اسرائيل آن را مىشناسند؟ (198) و اگر آن را بر يكى از غير عربزبانان نازل مىكرديم، (199) و او آن را بر آنان مىخواند باز هم به آن ايمان نمىآوردند. (200) بدينگونه آن را در دلهاى مجرمان راه مىدهيم. (201) ولى به آن ايمان نمىآورند تا اينكه آن عذاب دردناك را ببينند. (202) كه ناگاه- درحالىكه بىخبرند- بر آنان دررسد. (203) پس بگويند: آيا ما مهلت مىيابيم؟ (204) با اين حال، آيا در آمدن عذاب ما خواهان شتابند؟ (205) پس آيا رأى تو چيست؟ اگر ما سالها به آنان [مهلت و] كاميابى دهيم، (206) سپس آنچه بدان تهديد مىشوند، بر آنان دررسد،