به نام خداوند گسترده رحمت و مهربان (1) طا، سين. اينها آيات قرآن و [آيات] كتابى روشنگر است. (2) كه هدايت و نويدى براى مؤمنان است. (3) همانان كه نماز برپا مىدارند و زكات مىدهند و خود به آخرت يقين دارند. (4) بىگمان، كسانى كه به آخرت ايمان ندارند، ما كارهايشان را برايشان آراستهايم، از اينرو متحيّر و كوردلند. (5) آنان كسانىاند كه برايشان عذاب سخت خواهد بود و در آخرت، خود زيانكارترين [مردم] اند. (6) و بىشك تو قرآن را از نزد حكيمى دانا دريافت مىدارى. (7) [ياد كن] وقتى را كه موسى به خانوادهاش گفت: من آتشى ديدم، به زودى براى شما خبرى از آن مىآورم، يا شعلهاى برگرفته [از آن] براى شما مىآورم، باشد كه خود را [به وسيله آن] گرم كنيد. (8) پس هنگامى كه نزد آن آمد، ندا رسيد كه: بركت يافته است هركه در آتش و هركه برگرد آن است، و منزّه است خدا پروردگار جهانيان. (9) اى موسى، حقيقت اين است كه منم آن خداى عزّتمند و حكيم. (10) و عصايت را بيفكن. پس وقتى آن را [به صورت اژدهايى] ديد كه چنان جست و خيز مىكند كه گويا مارى كوچك و سبك خيز است، پشت كنان فرار كرد و به عقب برنگشت. [گفتيم:] اى موسى، نترس كه پيامبران نزد من نمىترسند. (11) ليكن كسى كه ستم كرده، آنگاه پس از بدى، نيكى را جايگزين [آن] ساخته است [بداند كه] من بسيار آمرزنده و مهربانم. (12) و دستت را در گريبانت كن تا بدون هيچ آسيبى سفيد بيرون بيايد، [و با اين دو معجزه] در ضمن نه معجزه، به سوى فرعون و قوم او [برو]، زيرا آنان مردمى نافرمانند. (13) پس هنگامى كه معجزات روشن ما به آنان رسيد، گفتند: اين سحرى آشكار است.