(234) و كسانى از شما كه وفات مىيابند و همسرانى برجاى مىگذارند، بايد [همسرانشان] چهار ماه و ده روز براى خود انتظار كشند؛ پس وقتى به پايان مدّتشان رسيدند، در مورد آنچه به طور پسنديده نسبت به [ازدواج] خود انجام مىدهند گناهى بر شما نيست، و خدا به آنچه مىكنيد آگاه است. (235) و در مورد خواستگارى از زنان [در عدّه] كه آن را به طور كنايه اظهار كرده يا در دلهايتان پنهان داشتهايد گناهى بر شما نيست. خدا مىدانست كه شما از آنها ياد خواهيد كرد، ولى به طور پنهانى با آنان وعده نگذاريد، مگر اينكه سخنى پسنديده بگوييد. و با آنان عقد نكاح نبنديد، تا آن مدّت مقرّر (عدّه) به پايان برسد؛ و بدانيد كه خدا آنچه را در دل داريد مىداند. پس، از [نافرمانى] او برحذر باشيد، و بدانيد كه خدا بسيار آمرزنده و بردبار است. (236) اگر زنان را، مادامى كه با آنان آميزش نكرده و مهرى برايشان مقرر نداشتهايد طلاق داديد، گناهى بر شما نيست، ولى بايد آنان را به طور پسنديده، به نوعى بهرهمند كنيد؛ برعهده توانگران به اندازه [توان] آنان است و بر عهده تنگدستان به اندازه [توان] آنان، كه اين حقّى است بر عهده نيكوكاران. (237) و اگر پيش از آن كه با آنان آميزش كنيد طلاقشان داديد و مهرى برايشان مقرّر كردهايد، نصف آنچه را مقرّر كردهايد، [بدهيد]، مگر اينكه آنان گذشت كنند، يا آن كسى كه عقد نكاح به دست اوست گذشت كند؛ و گذشت كردن شما به تقوا نزديكتر است؛ و فضل و احسان در ميان خود را فراموش نكنيد؛ قطعا خدا به آنچه مىكنيد بيناست.