(238) بر همه نمازها و [به ويژه] نماز ميانه مواظبت كنيد، و خاضعانه براى خدا به پا خيزيد. (239) و اگر بيم داشتيد، پياده يا سواره [نماز بگزاريد]؛ و هنگامى كه ايمن شديد، خدا را به پاس اينكه به شما آنچه را نمىدانستيد آموخته است، ياد كنيد. (240) و كسانى از شما كه مىميرند و همسرانى برجاى مىگذارند، براى همسرانشان متاعى را تا يك سال وصيّت كنند، بى آنكه آنان را [از خانه] بيرون كنند. پس اگر خود بيرون رفتند، در مورد هر كار پسنديدهاى كه درباره خود انجام مىدهند گناهى بر شما نيست، و خدا عزّتمند و حكيم است. (241) و براى زنان مطلّقه، به طور پسنديده، متاعى مقرّر است، كه حقّى است برعهده تقواپيشگان. (242) بدين گونه خدا آيات خود را براى شما بيان مىكند، باشد كه عقل خود را به كار گيريد. (243) آيا نظر نيفكندهاى به كسانى كه از ترس مرگ، از ديارشان بيرون رفتند درحالىكه هزاران نفر بودند، و خدا به آنان گفت: بميريد، سپس زندهشان كرد؟ همانا خدا داراى بخششى [عظيم] بر مردم است، ولى بيشتر مردم سپاس نمىگزارند. (244) و در راه خدا پيكار كنيد، و بدانيد كه خدا شنوا و داناست. (245) كيست آنكس كه به خدا قرض نيكويى دهد، تا خدا آن را براى او به طور فراوان چند برابر كند؟ و خداست كه تنگى و گشايش پديد مىآورد، و فقط به سوى او بازگردانده مىشويد.