(51) همانا، ما اين سخن [آسمانى] را براى آنان پىدرپى و به هم پيوسته قرار دايدم، باشد كه آنان متذكّر شوند. (52) كسانى كه پيش از اين به آنان كتاب [آسمانى] دادهايم، آنان به اين [قرآن] ايمان مىآورند. (53) و چون [قرآن] بر آنان خوانده شود، مىگويند: به آن ايمان آورديم، زيرا آن حق است و از سوى پروردگار ماست، همانا ما پيش از [نزول] آن نيز تسليم شده بوديم. (54) اينانند كه به پاداش اينكه صبر كردند و بدى را با نيكى دفع مىنمايند و از آنچه به آنان عطا كردهايم انفاق مىكنند، مزدشان دوبار به آنان داده خواهد شد. (55) و هنگامى كه سخن بيهوده بشنوند از آن روى برمىگردانند و مىگويند: اعمال ما براى خود ما و اعمال شما براى خود شماست. سلام بر شما، ما خواهان [همنشينى با] نادانان نيستيم. (56) قطعا تو نمىتوانى هركه را دوست دارى هدايت كنى [و به مقصد برسانى]، بلكه خداست كه هركه را بخواهد هدايت مىكند، و او به راهيافتگان داناتر است. (57) و گفتند: اگر با تو از هدايت [الهى] پيروى كنيم، از سرزمين خود ربوده مىشويم. آيا [ما انواع نعمتها را به آنان نداده و] برايشان حرمى امن فراهم نكردهايم كه محصولات هر چيزى- كه موهبتى از نزد ماست- به سوى آن گردآورى مىشود؟ [اين چيزى عيان است] ولى بيشترشان نمىدانند. (58) و چه بسيار [مردم] شهرهايى را كه در زندگى خود دچار غرور و طغيان شده بودند هلاك كرديم. اكنون اين خانههايشان است كه پس از آنان [ويران مانده و] جز اندكى مورد سكونت قرار نگرفته است و تنها ما وارث [آنان] هستيم. (59) و پروردگار تو هرگز چنين نبوده است كه شهرها را- پيش از آنكه در مركز آنها پيامبرى برانگيزد كه آيات ما را بر آنان بخواند- نابود كند؛ و ما هرگز نابودكننده شهرها نبودهايم، مگر اينكه مردم آنها ستمكار بودهاند.