(60) و هرآنچه به شما داده شده است، كالاى زندگى دنيا و زينت آن است، و آنچه نزد خداست بهتر و پايدارتر است. آيا عقل خود را به كار نمىگيريد؟ (61) پس آيا كسى كه به او وعده نيكو [ى بهشت] دادهايم و او به آن خواهد رسيد، مانند كسى است كه او را از متاع زندگى دنيا بهرهمند ساختهايم، سپس روز قيامت از جمله احضارشدگان [براى عذاب] خواهد بود؟ (62) و روزى كه [خدا] آنان را ندا مىكند و مىگويد: آن شريكان من كه شما تصوّر مىكرديد كجايند؟ (63) كسانى كه وعده [عذاب] درباره آنان محقّق شده است [در پاسخ] مىگويند: پروردگارا، اين كسانى را كه ما گمراه نمودهايم، آنان را همانگونه كه خود گمراه شديم، گمراه كرديم. ما [از آنان] به سوى تو تبرّى مىجوييم. آنها ما را نمىپرستيدند [بلكه هواپرست بودند]. (64) و گفته مىشود: شريكان خود را [كه پرستش مىكرديد] بخوانيد. پس آنها را مىخوانند، ولى پاسخشان نمىدهند و عذاب را مىبينند. اگر آنان هدايت يافته بودند [هرگز گرفتار عذاب نمىشدند]. (65) و روزى كه [خدا] آنان را ندا مىكند و مىگويد: به فرستادگان [ما] چه پاسخى داديد؟ [همه حيران مىگردند.]. (66) پس در آن روز خبرها بر آنان پوشيده مىشود و در نتيجه [براى يافتن پاسخ،] از يكديگر سؤال نمىكنند. (67) امّا كسى كه توبه كند و ايمان آورد و كار شايسته انجام دهد، اميد است كه از ظفرمندان باشد. (68) و پروردگار تو هرچه بخواهد مىآفريند و [هرچه بخواهد] انتخاب مىكند. انتخاب براى آنان نيست. منزّه است خدا و برتر از اينكه به او شرك ورزند. (69) و پروردگار تو آنچه را سينههايشان پنهان مىدارد و آنچه را آشكار مىكنند مىداند. (70) و اوست خدا كه معبودى جز او نيست. در دنيا و آخرت ستايش از آن او، و حكم تنها براى اوست، و فقط به سوى او بازگردانده مىشويد.