(7) و كسانى كه ايمان آورده و كارهاى شايسته كردهاند، قطعا گناهانشان را از آنان مىزداييم، و طبق بهترين عملى كه انجام مىدادهاند سزايشان مىدهيم. (8) و به انسان سفارش كرديم كه نسبت به پدر و مادرش نيكى كند. و اگر آن دو كوشيدند تا چيزى را شريك من سازى كه هيچ علمى به [حقانيّت] آن ندارى، از آنان اطاعت مكن. بازگشت شما فقط به سوى من است، آنگاه شما را از آنچه مىكرديد باخبر مىكنم. (9) و كسانى كه ايمان آورده و كارهاى شايسته كردهاند، حتما آنان را در زمره شايستگان درمىآوريم. (10) و از مردم كسانىاند كه مىگويند: به خدا ايمان آورديم، ولى هنگامى كه در راه خدا آزار مىبينند، آزار مردم را همچون عذاب خدا تلقّى مىكنند، و اگر از جانب پروردگارت نصرتى برسد، حتما خواهند گفت: ما با شما بوديم. آيا خدا به آنچه در سينه جهانيان است [از همه] آگاهتر نيست؟ (11) و قطعا خدا كسانى را كه ايمان آوردهاند مىشناسد، و منافقان را [نيز] قطعا مىشناسد. (12) و كسانى كه كفر ورزيدهاند به آنان كه ايمان آوردهاند گفتند: راه ما را پيروى كنيد و خطاهايتان برعهده ما. در صورتى كه هرگز چيزى از خطاهاى آنان را برعهده نخواهند گرفت، و قطعا دروغ مىگويند. (13) و بىترديد، بارهاى گران خويش و بارهاى گرانى را [از گناهان ديگران كه گمراهشان كردهاند] با بارهاى گران خود به دوش خواهند كشيد، و روز قيامت نسبت به افتراهايشان مورد بازپرسى قرار خواهند گرفت. (14) و همانا ما نوح را به سوى قومش فرستاديم، پس هزار سال پنجاه سال كم، در ميانشان درنگ كرد، آنگاه طوفان آنان را درحالىكه ستمكار بودند در گرفت.