(12) و اگر ببينى هنگامى را كه اين مجرمان در پيشگاه پروردگارشان سرهايشان را به زير افكندهاند [و مىگويند:] پروردگارا، بينا و شنوا شديم، ما را [به دنيا] بازگردان تا كار شايسته كنيم كه ما به يقين رسيدهايم! (13) و اگر مىخواستيم، هركسى را [به اجبار] از هدايت برخوردار مىكرديم، ولى [همه را مختار آفريديم تا راه خير و شر را خود انتخاب كنند، و] اين سخن از من حقّ است كه بىترديد جهنّم را از جنّيان و آدميان [تبهكار] پر خواهم كرد. (14) پس [به آنان گفته مىشود:] بچشيد [اين عذاب را] به سزاى آنكه ديدار امروز خود را فراموش كرديد، كه ما [نيز] شما را فراموش كردهايم، و بچشيد عذاب هميشگى را به سزاى آنچه انجام مىداديد. (15) تنها كسانى به آيات ما ايمان مىآورند كه وقتى به وسيله آن آيات به ايشان تذكّر داده مىشود، سجدهكنان به رو درمىافتند و بىآنكه تكبّر ورزند، همراه با ستايش پروردگارشان [او را] تنزيه مىكنند. (16) پهلوهايشان از بستر خواب فاصله مىگيرد و پروردگار خود را از روى بيم و اميد مىخوانند، و از آنچه به ايشان عطا كردهايم انفاق مىكنند. (17) و هيچكس نمىداند كه به پاداش اعمالى كه انجام مىدادند چه چشمروشنىهايى براى آنان نهفته شده است. (18) پس آيا كسى كه مؤمن است، همچون كسى است كه نافرمان است؟ [نه،] آنان يكسان نيستند. (19) امّا كسانى كه ايمان آورده و كارهاى شايسته كردهاند، به پاداش آنچه انجام مىدادند، باغهايى براى اقامت به آنان پيشكش خواهد شد. (20) و امّا كسانى كه نافرمانى كردهاند، جايگاهشان آتش است. هرگاه بخواهند از آن بيرون بيايند به آن بازگردانده مىشوند، و به آنان گفته مىشود: بچشيد عذاب اين آتشى را كه دروغش مىپنداشتيد.