(15) همانا براى قوم سبا در محل سكونتشان نشانهاى [از قدرت و نعمت خدا] وجود داشت: دو باغ از طرف راست و چپ؛ [گفتيم:] از عطاى پروردگارتان بهره بريد و سپاس او بگزاريد، كه شهرى است دلپذير و پروردگارى است آمرزگار. (16) ولى آنان رويگردان شدند و ما سيل ويرانگر «عرم» را بر آنان فرستاديم و آن دو باغشان را به دو باغى كه ميوهاى تلخ و درخت شورهگز و اندكى درخت سدر داشت تبديل كرديم. (17) اين را به سبب آنكه ناسپاسى كردند به آنان سزا داديم، و آيا جز كفران پيشه را مجازات مىكنيم؟ (18) و ميان مردم سبا و قريههايى كه در آنها بركت نهاده بوديم، قريههايى [به هم پيوسته و] نمايان قرار داده و سير در آنها را [از جهت مسافت] به اندازه مقرّر كرده بوديم [و گفتيم:] شبها و روزها با ايمنى در آنها سير كنيد. (19) پس گفتند: پروردگارا، فاصله ميان سفرهاى ما را دور كن، و به خود ستم كردند. ما هم آنان را [موضوع] داستانها ساختيم و به طور كامل آنان را متلاشى كرديم. بىشك، در اين [رويداد] براى هر صبرپيشه سپاسگزارى نشانههايى وجود دارد. (20) و بىترديد، ابليس گمان خود را [مبنى بر گمراه ساختن آدميان] بر آنان تحقق بخشيد؛ از اينرو همه- جز گروهى از مؤمنان- از او پيروى كردند. (21) و او هيچگونه تسلّطى بر آنان نداشت، مگر [از راه وسوسه، آن هم] براى اينكه ما كسانى را كه به آخرت ايمان دارند از كسانى كه درباره آن شك دارند مشخّص سازيم. و پروردگار تو بر هر چيزى نگهبان است. (22) بگو: كسانى را كه جز خدا [درخور پرستش] مىپنداريد بخوانيد [تا حاجتى از شما روا كنند]! آنها نه در آسمانها و نه در زمين هموزن ذرّهاى مالك چيزى نيستند و در آن دو شركت نيز ندارند و از ميان آنان هيچ پشتيبانى براى او نيست.